گاهی اوقات بعنوان والد یا سرپرست به دلیل درگیری هیجانی خودمان با موضوع آنها نمی توانیم به از بین بردن مشکل یا حل آن کمکی کنیم. در اینجاست که ضرورت روان درمانی نوجوانان مطرح می شود. روان درمانی نوجوان اخیرا بطور کامل از حوزه کودک و بزرگسال مجزا شده است. زیرا تجربه نشان داد دنیای درونی آنها هم از نظر هیجانی و هم از نظر شناختی عمیقاً متفاوت با دنیای درونی کودکان و بزرگسالان است و از آنجا که راهبردهای درمانی کودکان و بزرگسالان چندان در مورد آنها موثر واقع نمی شدند ضرورت تعریف راهبردهای جدید و حوزه ای متفاوت از درمان تحت عنوان روان درمانی نوجوان مطرح شد. روان درمانی می تواند برای درک تجربه های نوجوانان و حمایت از آنها بسیار مفید و کمک کننده باشد. در طول این دوران سنی مشکلات قبلی و بحران هایی که در زمینه های مختلف تجربه کرده اند غالباً به شکل رفتارهای بارز مشکل ساز یا درون ریزی های شدید بروز می کنند. بسیاری از آنها واقعا عصبانی هستند و خشم شان را به شکل رفتارهای پرخاشگرانه و یا در قالب افسردگی نشان می¬دهند. در روان درمانی بجای آنکه با خشم آنها بعنوان یک بیماری یا آسیب نگاه کنیم به آنها کمک می کنیم که از آن در مسیری سالم تری استفاده کنند. گرچه ما غالباً در مواجهه با نوجوانان کلافه و سردرگم می شویم و آنها را نوسانی تر، پرخاشگر یا افسرده تر از سایر گروه های سنی می بینیم اما در واقعیت اینگونه نیست؛ آنها به دنبال یافتن استقلال و فردیت بیشتری هستند و روان درمانی به آنها کمک می¬کند تا مسیری سالم تر برای مستقل شدن و هویت یابی شان پیدا کنند. در واقع فراهم کردن امکانی برای تأمل در مورد دنیای درونی و درک لایه های عمیق تر اضطراب می تواند به پردازش سالم تر فردیت و رشد شخصی آنها کمک کند.
