همه انسانها، چه کودکان و چه بزرگسالان، دارای نقاط هم مثبت و هم منفی هستند، اما عادت داریم دائماً نقاط منفی کودکمان را ببینیم یا به نظرمان نسبت به ویژگی‌های مثبت، منفی‌ها بیشتر است. چرا که کودکمان را با تصویر کودک ایده آل و کامل ذهنمان (یک کودک باهوش، مودب، حرف گوش کن، خوشحال، مستقل، با اعتماد به نفس و اجتماعی) مقایسه می‌کنیم و در نهایت تلاش برای رسیدن به این تصویر گاهی باعث می‌شود که نقاط مثبتی که کودکمان در حال حاضر دارد را نادیده بگیریم و والدین زمانی که اشتباه یا رفتار منفی از کودکشان می‌بینند، تصویر کودک ایده آلشان را از دست رفته می‌پندارند و تصویری کاملاً منفی از کودک را جایگزین آن تصویر ایده آل می‌کنند.

هنگامی که تمام رفتارهای کودک را با هم در نظر می‌گیریم و نه فقط رفتارهای منفی و مشکل ساز او را، این کار به کودک احساس ایمنی و ارزشمندی می‌دهد. کودک در کنار ما احساس آرامش بیشتری خواهد کرد و شناخت بهتری از خودش پیدا خواهد کرد. این شناخت خود باعث می‌شود رفتارهای اکتشافی و مستقل کودک را تقویت شود. در صورتیکه اگر ما تنها رفتارهای مشکل ساز کودک مثل پرخاشگری، وابستگی و ... را مورد توجه قرار دهیم، عملاً به کودک نشان می‌دهیم که او هیچ ویژگی مثبتی ندارد. در چنین شرایطی کودک چگونه می‌تواند احساس ارزشمندی و مفید بودن داشته باشد. چگونه می تواند به خود اطمینان داشته باشد که به تنهایی می‌تواند با برخی از مشکلات روبرو شود.