هر تازه‌مادری بعد از تولد فرزندش به زمان نیاز دارد تا در نقش تازه خود جابیافتد و با کودکش پیوند برقرار کند، اما این تفکر که در دوران نوزادی فقط تعامل و رابطه مادر با کودک برای رشد اهمیت دارد، کاملاً اشتباه است.

در گذشته تصور می‌شد چون بیشتر نیازهای نوزاد را مادر برآورده می‌کند، نیازی به حضور و درگیری پدر نیست. اما با تغییرات امروزی خانواده‌ها و فعال‌تر شدن نقش پدران، همه اعضای خانواده می‌توانند از این موضوع سود ببرند. چرا که برای رشد سالم رابطه نوزاد با پدر هم به اندازه رابطه او با مادر، ضروری‌ست.

هرچند در ماه‌های اولیه مراقب اصلی عموماً مادر است، اما به این معنا نیست که نیازی به مشارکت پدر نیست.

حتی می‌توان گفت ورود پدر به امور فرزندپروری به ساخت رابطه سالم بین مادر و نوزاد هم کمک می‌کند. به این علت که فرصتی ایجاد شود که علاوه بر نوزاد، به نیازها و هیجانات مادر تازه فارغ شده نیز توجه شود.

پدران هم مانند مادران می‌توانند در تربیت و مراقبت از نوزادانشان سهیم باشند و تکالیف مهمی را برعهده بگیرند. هرچه این مشارکت از سالهای اول بیشتر باشد، تاثیر عمیق‌تری درامنیت دلبستگی، رشد شناختی و هیجانی، و تاب‌آوری کودک برای سالهای بعدی دارد.