در اینجا به شما خواهیم گفت که چگونه با تکنیک های مواجهه ساختارمند این کار را انجام دهید.

افراد زیادی از مکالمات دشوار با عزیزانشان اجتناب می کنند. گاهی اوقات ایده ی خوبی است که اجازه بدهیم زمان بگذرد و کاری نکنیم. بعضی تعارضات بی اهمیت هستند و روابط نیاز به سازش و تحمل دارند. با این حال، اگر اتفاقی بین شما و پاتنرتان افتاده ارزش آن را دارد که مواجه شوید. روش درست، استفاده از مهارت های مواجهه سازنده است و بدین ترتیب مواجهه با تعارض به جای بدتر ساختن امور، رابطه تان را عمیق تر و پرمعناتر می کند و آن را نجات می دهد. در اینجا توصیه هایی برای بهبود و ارتقای مهارت های مواجهه ای ارائه می کنم.

۱. فکر کنید به جای آنکه تکانشی عمل کنید؛

 از قبل برنامه ریزی کنید. مواجهه موثر به معنای ابراز بدون سانسور افکار و احساسات نیست. در واقع هریر لارنر (1989) روان شناس معتقد بود برنامه ریزی و تدبیر چیزهایی هستند که باعث قابل گفتن و قابل شنیدن حقایق در موقعیت های دشوار و در مورد سخت ترین موضوعات می شود. پیشنهاد من یادداشت و تکرار کلمات و صدایتان است. هم چنین، در مورد بهترین زمان و مکان فکر کنید. گاهی اوقات بهترین کار منتظر ماندن تا زمانی است که بتوانید در مورد مسئله بدون پرخاشگری و واکنش صحبت کنید.

۲. با تاکید بر اهمیت رابطه شروع کنید:

تعارض را به شیوه ای خاص و پرجزئیات تعریف کنید و به عنوان مشکل مشترکی مطرح کنید که باید حل شود. هر چیزی که باعث آزارتان در مورد شخص یا رابطه شده را بیرون نکشید. به این حالت سیفون کشیدن گفته می شود باعث دفاعی تر شدن فرد مقابل و بزرگتر شدن مسئله می شود.

۳. در مورد سهم تان در تعارض ایجاد شده فکر کنید و مسئولیت تان را بپذیرید:

 اگر شما سهم تان در مشکل را بپذیرید، فرد مقابلتان به احتمال بیشتری سهمش را خواهد پذیرفت. از دیدگاه او به رفتارتان نگاه کنید، یا حداقل وقتی به او اجازه فهم و آگاهی از مسئله را نداده اید  یا اگر نگرانی تان را به شیوه منفعلانه یا پرخاشگری منفعلانه ای برایشان مطرح کرده اید، مسئولیت تان را بپذیرید.

۴. احتمال دفاعی شدن را کاهش دهید:

مشکل را از نظر مسائل و رفتارها مطرح کنید، نه ویژگی های شخصیتی معیوب و غلط. به اینکه فرد قابل تان دوست دارد چگونه به نظر برسد فکر کنید و قلمروش را مورد حمله قرار ندهید. از شرمنده کردن و سرزنش کردن اجتناب کنید حتی اگر فکر می کنید سزاوار این سرزنش هستند (این باعث دفاعی شدن آنها و ممانعت از ایجاد یک دیالوگ ساختاریافته می شود). به جای اظهارات سرزنش آمیز «تو» از «من» استفاده کنید. مثلا من هستم/من احساس می کنم/ من فکر می کنم/ من می شنوم و غیره (ساتیر و همکاران، 1991).

۵. به دنبال راه حل های انسجام بخش باشید:

نکته این نیست که راه خودتان را بروید بلکه نکته اصلی پیدا کردن راه حل هایی برای ارضای علائق هر دو طرف است (راه حل های برد- برد). چیزی که می خواهید و دلیل آن را توضیح دهید اما از شخص دیگر در مورد اینکه آن مسئله از نظرش چگونه است سوال بپرسید. هدف ایجاد همدلی مشترک و پیدا کردن راه حل هایی برای رفع نگرانی های هر دوی شماست.  ما غالبا بیش از حد بر موقعیت هایمان متمرکز می شویم در حالی که به میزان کافی بر اینکه چرا این موقعیت ها را حفظ می کنیم تمرکز نمی کنیم. زمانی که «چراها» را شناسایی می کنیم غالبا می توانیم راه حل های خلاقانه تری را تولید کنیم. 

مواجهه با مسائل رابطه ترسناک است و خطر به راه افتادن یک جنگ را به همراه دارد. اما اجتناب از مسائل می تواند منجر به کاهش رضایت از رابطه و غریبگی با دنیای یکدیگر شود. اگر نمی توانید از مسئله پیش آمده بگذرید، و این مسئله به رابطه مهم تان آسیب می رساند، از مواجهه ساختارمند با آن مسئله منافع بیشتری بدست خواهید آورد.