"هم‌خنده"

همه ما وقتی کودکی را می‌بینیم که آشفته، گریان یا ترسیده است، به طور طبیعی می‌خواهیم با کودک ارتباط برقرار کنیم و برای تسکین دادن این احساسات منفی، با او همراه شویم.

در واقع، گریه یا چسبندگی کودک به والدین یک سیگنال ارتباطی است که مادر و پدر را به مراقبت از خود تشویق می‌کند.

اما وقتی بچه‌ها در حال گریه نیستند چطور؟ وقتی در حال بازیگوشی هستند یا با هیجان یک ماجراجویی خیالی را تعریف می‌کنند، والدین چه واکنشی خواهند داشت؟

چگونگی پاسخ به این سوال می‌تواند کیفیت ارتباط بین کودک و والدین و بعدها در سنین بالاتر، ارتباط فرد با سایرین را رقم بزند.

همراه شدن در تجربه‌ها و احساسات مثبت کودکان، به آن‌ها نشان می‌دهد که ارزشمند و شایسته توجه هستند. تجربه‌های مثبت و احساسات خوشایندی که با فرزندتان سهیم می‌شوید به رابطه شما عمق می‌دهد.

وقتی احساسات مبثت و خوشایند کودک به قدر کافی دیده نشود، آن‌ها تنها راه ارتباط خود با والدین را از دریچه احساسات منفی می‌بینند. بنابراین، ممکن است به تدریج هیجان‌های منفی مثل خشم، ناراحتی یا ترس، بیشتر نمود پیدا کنند.

والدینی که معمولاً نسبت به احساسات مثبت کودک بی‌تفاوت هستند، با او همراه نمی‌شوند و هم‌خنده کودک نیستند، به طور غیرمستقیم این پیام را به فرزند خود می‌دهند که برای داشتن همراهی و توجه دیگران باید همیشه پای یک احساس منفی وسط باشد. تا شکایت یا گریه نکنی، تا نترسی و ابراز ناراحتی نکنی، کسی در کنار تو نخواهد بود!