"والد شاد؛ والد واقعی"

یکی از پیام‌هایی که روانشناسی زرد یا «شبه روانشناسی» بعضاً به والدین القا می‌کند این است که کودکان برای داشتن روانی سالم به والدینی «شاد» نیاز دارند.
اگرچه این یک حقیقت است که روحیه و وضعیت سلامت روانی و هیجانی والدین در رشد بهینه فرزندان موثر است، اما حقیقتی که باید بپذیریم آن است که فرزند شما به یک والد «همیشه شاد» احتیاجی ندارد.
باور داشتن به پیام‌هایی از این دست می‌تواند منجر به این شود که والدین انرژی زیادی را صرف سرکوب و سانسور احساسات واقعی اما ناخوشایند خود کنند و یا از نمایش احساسات ناخوشایندشان شرمگین شوند.
این در حالی است که کودکان برای شناخت و پرورش هیجانات خود به والدینی واقعی نیاز دارند؛ پدر و مادری که طیف وسیعی از احساسات را تجربه می‌کنند و با اینکه آن‌ها را به زبان بیاورند راحت هستند.
البته نباید فراموش کرد که تجربه، ابراز و صحبت درباره هیجانات واقعی با برون‌ریزی شدید و کنترل نشده احساسات متفاوت است.
والدینی که می‌توانند بدون نشان دادن عکس‌العمل‌های رفتاری شدید، درباره احساسات گوناگون خود صحبت کنند، این قابلیت را دارند که نحوه پردازش و مدیریت احساسات را برای فرزندان خود الگوسازی کنند.
در واقع آنچه فرزندان به آن نیاز دارند، داشتن والدینی است که بتوانند بدون سرکوب احساسات واقعی خود و یا برون‌ریزی افراطی عواطف ناخوشایند، احساساتشان را به اشتراک بگذارند و نمونه‌ای از مدیریت هیجان را به نمایش بگذارند.
رشد کردن در چنین محیطی به کودکان اجازه می‌دهد که بفهمند احساسات بخش طبیعی از زندگی هر انسانی است. آنها متوجه می‌شوند که هر هیجان در زندگی انسانی کاربردی دارد؛ می‌آموزند که هیجانات ناخوشایند شرم‌آور یا اشتباه نیستند و در انتها می‌آموزند که چطور می‌توان طیف وسیعی از احساسات را به شیوه نسبتاً مناسبی مدیریت کرد.