چرا بچه‌ها حرف گوش نمی‌دهند؟

۱. آن‌ها اولویت‌های متفاوتی نسبت به ما دارند.
عمده تمرکز بچه‌ها بر لحظه اینجا و اکنون و یادگیری و کشف محیط معطوف است. در حالی که ما بزرگسالان، به عنوان والد، اغلب روی فعالیت‌هایی که «باید انجام شوند»، زمان‌بندی برای رسیدن به برنامه‌ها و کارهایی که در آینده باید به آن رسیدگی شود متمرکز هستیم. به همین دلیل در بسیاری از اوقات درک درستی بین والدین و کودک جریان پیدا نمی‌کند و کودک همراهی و همکاری که والدین انتظار دارند را از خود نشان نمی‌دهند.

۲. پای یک نیاز اساسی برآورده نشده در میان است.
اغلب اوقات، زمانی که کودک درگیر یک نیاز اساسی برآورده نشده خود است، ظرفیت‌های ذهنی خود را معطوف به آن نیاز می‌کند. به نحوی که ظرفیت کافی برای پیروی از دستورات دیگری را ندارد. نیازهایی مثل گرسنگی، خستگی، احساس تنهایی، فوران شدید هیجانات و نیاز به تنظیم آن‌ها، نیاز به تفریح و بازی و یا نیاز به قدرت و کنترل.

۳. آن‌ها احساس نمی‌کنند که با والدین خود «در ارتباط» هستند.
این یک امر بدیهی است که هر یک از ما از شخصی پیروی و تبعیت می‌کنیم که احساس نزدیکی و مرتبط بودن با او را داشته باشیم. طبیعی است که در لحظاتی که ارتباط والد و کودک قطع یا مخدوش شده است، کودکان کمتر به حرف‌های بزرگسالان توجه نشان دهند.
چرا آنها باید به حرف ما گوش بدهند، در حالی که ما چنین کاری برای آن‌ها انجام نمی‌دهیم؟!

۴. ظرفیت‌های ذهنی آن‌ها برای کنترل رفتار هنوز در حال رشد است.
توجه کردن، به خاطر سپردن، یادآوری و کنترل رفتار، همگی مهارت‌های ذهنی کلیدی هستند. که برای پیروی از دستورالعمل‌ها و کنترل رفتار ضروری‌اند. این در حالی است که مغز کودکان هنوز در حال رشد است ساختارهاست و هنوز به ظرفیت کامل خود دست پیدا نکرده‌اند.