سه دلیلی که رواندرمانگران به شما راهکار مستقیم نمی‌دهند

شاید زمانی که برای اولین بار برای رواندرمانی اقدام می‌کنید تصور کنید که قرار است با راهکارها و مشاوره‌های مستقیمی از سمت رواندرمانگر خود مسائلتان را بهبود ببخشید، اما معمولاً در همان جلسات اول وقتی متوجه می‌شوید که بسیاری از درمانگران این کار را نمی‌کنند ممکن است سرخورده شوید.

لطفا دقت داشته باشید: راهکار دادن مسأله‌ای پیچیده در رواندرمانی است و در شرایط مختلف می‌توان نگاه‌های متفاوتی به آن داشت. موقعیت‌هایی وجود دارد که در آن توصیه و راهکار دادن نه تنها مناسب، بلکه حتی ضروری به نظر می‌رسد.

1. راهکار و توصیه گرفتن اغلب مفید نیست

وقتی با دوستان و خانواده خود در مورد مشکلاتتان صحبت می‌کنید ممکن است با توصیه‌هایی از سمت آنها مواجه شوید، این توصیه‌ها اگرچه می‌تواند تسکین موقتی برایتان باشد اما قطعاً نمی‌تواند به طور ریشه‌ای مشکلات را حل کند، به همین خاطر است که ما شغلی به نام روان‌درمانی داریم. اگر راهکار مستقیمی برای مشکل شما وجود داشت هیچ‌کسی بهتر از شما به پیچیدگی ها و ظرایف مسائلتان دسترسی نداشته و هیچ‌کس جز خودتان نمی‌توانست راه‌حل مستقیمی برای حل این مشکلات بیابد. در بیشتر موارد (به غیر از بحران‌ها و مسائل غیرعادی) توصیه‌های مستقیم به طور غیرمستقیم به فرد القا می‌کند که قدرت کافی برای مواجهه با مشکلاتش را ندارد. شما و درمانگر مسیر مشترکی را با هم طی می‌کنید که در طی آن خودمختاری، عاملیت و اتکا به خود شما تقویت می‌شود، ظرفیت های جدیدی در شما شکوفا می‌شود. تأثیراتی که می‌تواند حتی بعد از درمان هم پایدار بماند و عمر بیشتری از گرفتن یک راهکار داشته باشد.

2. بیشتر افراد تمایلی به راهکار گرفتن ندارند!

این جمله شاید عجیب به نظر برسد، بیشتر افراد از نصیحت و توصیه خوششان نمی‌آید حتی اگر فکر کنند که به آن نیاز دارند یا حتی آن را بخواهند. این نکته حتی در بازاریابی و فروش هم به چشم می‌خورد، وقتی فروشنده‌ای مستقیماً به شما بگوید که چه کالایی بخرید باعث می‌شود که تمایل کمتری به خرید پیدا کنید. وقتی به مشکلی اشاره کنید و شخص مقابل فوراً به شما راه حلی نشان دهد چه اتفاقی درونتان رخ می‌دهد؟ معمولا افراد در این موقعیت‌ها احساس ناتوانی، ضعف و بی‌اعتباری می‌کنند. ما انسان ها عمیقاً و در درونمان به دنبال احساس خود‌کفایتی و خودمختاری هستیم و این همان چیزی است که راهکار و توصیه گرفتن می‌تواند در درونتان نادیده‌اش بگیرد.

3. مشاوره مستقیم می‌تواند برای رواندرمانگران و مراجعان مسئولیت ایجاد کند

وقتی رواندرمانگرمان راهکارهایی ارائه می‌دهند و مراجع هم آن را انجام می‌دهد (بیشتر وقتها آن را به شیوه خودشان و با تغییراتی انجام می‌دهند) و اگر نتیجه ندهد، ممکن است مشکلات عمده‌ای در رابطه درمانی ایجاد شود و در هر دو طرف انتظاراتی خیالی به وجود آید. این نکته مهم است که رواندرمانی ظرفیتی را در شما ایجاد کند که احساس کنید زندگی را بر پایه انتخاب‌ها و براساس میل خودتان پیش می‌برید. توصیه گرفتن وابستگی ناسالمی نسبت به درمانگر ایجاد می‌کند که در درازمدت نه تنها کمک کننده بلکه توانایی‌های درونی شما را تضعیف خواهد کرد.

 در نهایت این رابطه درمانی است که شفابخش است و نه صرفا اطلاعات و راه‌حل. رابطه‌ای توأم با امنیت که مراجع در آن با خودمختاری و عاملیت شخصي‌اش به بینش‌های هیجانی و تجربه‌ای دست یابد، بینشی که کارکرد بیشتری در حل و فصل مشکلاتش به همراه خواهد داشت.

در پست‌های بعدی بیشتر به این موضوع خواهیم پرداخت، آیا شما نیز تجربه‌ای درباره آن داشته‌اید؟ آن را با ما به اشتراک بگذارید.