"گاهی اوقات درمان برای این نیست که احساس بهتری داشته باشید"

(تجربه احساس بهتر، هدف نهایی است اما مسیر همیشه راحت نیست)

روان‌درمانی صرفاً یک فرآیند آموزشی نیست، یک درمان عمیق، احساس شما را نسبت به خودتان به چالش می‌کشد، شما را مجبور می‌کند با ترس‌ها و زخم‌های عمیق عاطفی‌تان که از روابط گذشته با پدر و مادر، دوستان و شریک عاطفی‌تان به وجود آمده مواجه شوید. روان‌درمانی یک مسیر راحت نبوده و قرار نیست که باشد.

آسیب‌های روانی در ذهن و بدن ما انباشته می‌شود و می‌تواند بر بسیاری از جنبه‌های زندگی ما تأثیرگذار باشد. ما با استفاده از دفاع‌هایی می‌توانیم به طور موقت احساسات منفی را تسکین دهیم - به اصطلاح چهره‌ای شاد داشته باشیم و از رویارویی با مسائل عمیق‌تر خودداری کنیم. اما در عمل با این کار خود را در معرض خطر بسیار واقعی قرار می‌دهیم، ما نمی‌توانیم آزادانه زندگی کنیم و نمی‌توانیم از آن بیشترین لذت را ببریم. در مسیر روان‌درمانی گاهی این نقاب و چهره شاد کنار می‌رود و ما می‌توانیم با خود واقعی‌مان در ارتباط باشیم، ارتباطی که گاهی آسان نیست.

شفای واقعی ما از زخم‌هایمان از خواندن کتاب‌های خودیاری، صحبت با دوستان، خرید، دوچرخه‌سواری و ...حاصل نمی‌شود. همه این‌ها می‌توانند استرس شما را کمتر کنند و در کوتاه‌مدت شما را در فضای ذهنی و عاطفی بهتری قرار دهند اما هیچ‌کدام از این‌ها را نمی‌توان با تحول به وجود آمده با کمک یک روان‌درمانگر که برای کمک به بهبود زخم‌های شما آموزش دیده مقایسه کرد. این تحول ممکن است گاهی ناخوشایند باشد، مسیری که در آن غم‌ها، ترس‌ها و اضطراب‌هایتان را مشاهده می‌کنید.